(Turkish) 15 Haziran; Osmanlı Devleti tarafından 1915’te Süryanilere, Ermenilere ve Pontus Rumlarına karşı işlenen soykırımının 105. yıl dönümü

15 Haziran; Osmanlı Devleti tarafından 1915’te Süryanilere, Ermenilere ve Pontus Rumlarına karşı işlenen soykırımının 105. yıl dönümü. Bu olaylardan iki ay önce, bir milliyetçi parti olan Jön Türkler, Ermeni aydınlarını İstanbul dışına sürgün etti.

“Nüfus Yer Değiştirme Yasası” bir ay sonra yürürlüğe girdi. Zamanın İçişleri Bakanı olan Talat Paşa, Osmanlı İmparatorluğu’nda yaşayan tüm Süryanileri, Ermenileri ve Pontos Rumlarını kapsayan bir “toplu halde yeniden yerleşim” kampanyasının başlatılmasını emretti.

Toplu halde yeniden yerleşim, ölüm yürüyüşlerine dönüştü, yüz binlerce Süryani acımasızca Mezopotamya çöllerine doğru yürütüldü ve orada ölüme terk edildi. Osmanlı askerleri Süryani halkın erkek nüfüsunu yol kenarlarında idam ettiler. Umutsuzluk içinde, Süryani kadınlar bebeklerini Dicle nehrinin sularına attılar.

Kendilerini savunan hamile kadınlar askerler tarafından karınlarında ki çocukları ile birlikte süngülendi. Süryani genç kızlar tecavüze uğradı ve Türk veya Kürt haremlerinde esir olarak alındı. Çocuklar ailelerinden koparıldı ve kaçırıldı. Hayatta kalmak için bazıları İslam’ı kabul etmek zorunda kaldı. 500.000 Süryani, 1.5 milyon Ermeni ve 300.000 Pontuslu Rum, soykırımda toplam 2.3 milyondan fazla insanı öldürdü.

Türkiye’de bu konudaki tarihi gerçekler hala inkâr ediliyor, tarih kitapları sahte ve, örneğin bir gazeteci olarak soykırımdan söz etmek bile şiddetli baskılara maruz kalabiliyor. 19 Ocak 2007’de soykırımı hakkında gerçekleri açıklayan Ermeni gazeteci Hrant Dink İstanbul’da bir Türk faşist tarafından vurularak öldürüldü. Türk devlet aygıtındaki bu suikastin destekçileri henüz yaptıkları için hesap vermemişlerdir.

Süryanilerin ve diğer Hristiyan azınlıkların varlıklarına ve topraklarına Osmanlı devleti ve Türkiye devletinin hükûmetleri el koydu. Gayrimüslim azınlığın el konan mülkiyeti Türkiye Cumhuriyeti’nin ekonomik temelini teşkil ediyordu.

Süryanilerin, Ermenilerin ve Yunanlıların yanı sıra Yahudi azınlığın mülklerinin yağmalanması da yeni bir Türk burjuvazisinin yaratılmasının temelini oluşturdu. Sabancı ve Koç sanayi aileleri de dahil olmak üzere çok sayıda kişi ve Türk şirketi, Süryanilerin yerinden edilmesinden ve ortadan kaldırılmasından ve mülklerine el konulmasından doğrudan veya dolaylı olarak yararlandı.

Oligarşinin temsilcilerinden Özdemir Sabancı’nın 1996 yılında İstanbul’da Devrimci Halk Kurtuluş Partisi-Cephesi (DHKP-C) tarafından ölümle cezalandırılmasını uluslararası ilgi gördü. DHKP-C, Mezopotamya’da ezilen ve katledilen halkların yanı sıra Türkiye’deki Sabancı ailesi tarafından sömürülen işçi sınıfı için yaptığı eylemleri ile hesap sordu onların haklarını savundu.

Tüm tapu dairelerine 1983 ve 2000 yılında talimat verildi: 1915’ten itibaren mülkiyet yapısı hakkında soruşturma yapan herhangi bir kişi, bilgi almaz ve bu konuda araştırma yapmak isteyenlerin, kişisel bilgileri hükûmete bildirilmelidir. 2005 yılında, Türkiye Milli Güvenlik Konseyi ayrıca, milli güvenlik meselesi olarak Hristiyanların topraklarının mülkiyeti ile ilgili tüm hususlara karar vermiştir. Bugün Türkiye’de tapu sicilindeki kayıtlar bir ulusal güvenlik meselesi haline gelmiştir.

Birinci Dünya Savaşı sırasında Osmanlı devleti ve Almanya müttefikti. Soykırım sırasında birçok Alman, günümüz Türkiye topraklarında idi ve yapılanlara bizzat veya dolaylı olarak tanık oldu. Onlar da işlenen insanlık suçlarında fail oldular. Buradakiler sadece birkaç örnek.

Ermeniler ve Süryaniler için sürgün planları, 1883’ten beri Osmanlı İmparatorluğu’nda askeri eğitmen ve organizatör olarak görev yapan Mareşal Feiherr von der Goltz’dan geldi.

1913’te 800 kadar Alman subayı gelecekteki müttefiki askeri seviyesini yükseltmek için General Liman komutasında İstanbul’a geldi. Bazı memurlar sürgünlerin planlanması ve uygulanmasında görev aldı.

İstanbul’da Osmanlı ordusunun genelkurmay başkanı olan Alman general Fritz Bronsart von Schellendorf, savaştan sonra Ermenilere karşı suç işlemesini haklı çıkardı ve 1919’da şunları yazdı:

“Ermeni, Yahudi gibi, memleketinin dışında yerleştiği diğer ülkenin kanını emen bir parazittir. Bu, nefretin nereden geldiği, ortaçağ tarzında istenmeyen insanlar olarak onlara sürgün ve cinayetlerine yol açan bir nefrettir.”

Buna karşılık, büyük filozoflar Karl Marx ve Friedrich Engels, 1853’te Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Hristiyanların durumunu şöyle tarif ettiler:

“Sadece Türkler imtiyazlı din ve millete aitti ve silah taşıma hakkına sahiptiler ve en yüksek seviyeli Hristiyan ne olursa olsun, en düşük seviyeli Müslüman’a yol vermelidir. “

Komünist Milletvekili Karl Liebknecht, Ocak 1916’da Reichstag’da şunları söyledi: “Türk hükûmeti Ermeniler arasında korkunç bir katliama neden oldu; herkes bunu biliyor – ve tüm dünyada Almanya sorumlu tutuluyor çünkü Alman subayları İstanbul’da ki hükûmete komuta ediyor. Sadece Almanya’da hiçbir şey bilmiyorsunuz çünkü basın susturulmuş durumda.”

Komünist devrimci Rosa Luxemburg özellikle Asya’daki Alman emperyalist çıkarları hakkında şunları söylüyor:

“Bu, Türklerin bu oryantal despotizminin bu “çürümüş, parçalanmış moloz yığınını”, Türk devletini parçalayan bir kaldıraç işlevi gören “ulusal meseleleriyle” egemen kastların “küçük birer azınlık” olarak nitelendirdikleri Ermeni, Kürt, Süryani, Arap, Yunan halklarını bir araya getirmekle mümkün oldu.”

Halkların kültürel varlıklarının zulümle, çarmıha germekle, baş kesmekle, yok edilmesi, Ortadoğuya dağılan Süryaniler için bir kez daha gündelik hayatın bir parçası oldu. Osmanlı İmparatorluğu’nun Hristiyanlara karşı işlediği suçlar bugün, Süryanilere karşı faşist Türkiye devleti tarafından uygulanan sürekli zulüm ve baskısı ile tekrarlanıyor.

Türkçe’de Hristiyan Arama’lara “Süryaniler” denir (Aram. Suryoye’den). Süryaniler Türkiye’de dil, tarih ve kültürü olan ayrı bir halk olarak tanınmıyor. Mülk edinmek, kilise binaları inşa etmek veya bakımını yapmak zordur, genç rahiplerin eğitimi ve Süryanice’nin resmi öğretimi yasaktır.

Süryaniler, Türkçe ders kitaplarında hain olarak aşağılanıyorlar. Süryanilerin yaşadığı bölgeler, Türk ordusu tarafından PKK ile mücadele bahanesiyle düzenli olarak ateş altında tutulmaktadır. Haziran 2017’de, Türk devleti en az 50 tane, orta çağdan kalma Hristiyan kilisesine, manastırına, mezarlığına, mülklerine ve anıtlarına el koydu ve kiliseleri Sünni devlet tarafından Diyanet işleri başkanlığı tarafından “ibadethane” olarak el konuldu.

2008 yılında mahkeme kararı ile, 397 yılında kurulan Mor Gabriel manastırı ve arazisi, yanı sıra bir çok manastır, kilise ve özel eve el konuldu.

Türkiye’nin Kuzey Suriye’de uluslararası hukukun ayaklar altına alınarak, yeniden işgal edilmesi ve sözde “Suriye Ulusal Ordusu” ve “İslam Devleti” gibi faşist cihatçı çetelerin desteğiyle Türkiye, Suriye ve Irak’taki Süryani halkına karşı yeniden bir soykırım uyguluyor.

Katliamlar ve soykırımlar, Alman emperyalizmi ile Türkiye’nin faşist hükümeti arasındaki yüz yıllık askeri-ekonomik ve politik işbirliği ile belirgindir.

Ve ilk soykırım reddedildiği ve ele alınmadığı için, ikinci soykırım dünya tarihine girdi. Faşist Adolf Hitler, Almanların Polonya’ya saldırmasından birkaç gün önce, SS-Totenkopfverbände(toplama kamplarından sorumlu askeri birlik) komutanları ile yapılan bir toplantıda sivil nüfusa karşı sert bir baskısı açıklandı: “Bugün hala Ermenilerin imhası hakkında kim konuşuyor?”

Ermeni ve Süryani soykırımının o zamanlar yaygın olarak bilindiğini ve Hitler gibi fanatik milliyetçileri için de bir model olduğunu gösteren dikkat çekici bir olgu.

Böylece Dersim’deki katliamın kimyasal silahları Nazi Almanyası tarafından on binlerce Alevî ve Zaza’ya karşı kullanılmak üzere Türkiye’ye teslim edildi.

1990’larda Süryani ve Kürt köyleri yıkıldığında, Türk ordusu ağırlıklı olarak Alman Federal Hükümetinin Türkiye’ye sağladığı silahları kullandı.

Şu anda Türkiye’nin Kuzey Suriye’yi işgalinde kullandığı ve Hristiyanları ve Yezidileri terörize eden çetelerin ellerinde Alman silahları var.

1915 katliamcıları, Birinci Dünya Savaşı’ndan hemen sonra İstanbul’daki yargılamalardan büyük ölçüde kaçtı. Bu bağlamda Almanya, katiller aradığı gerçeğiyle de karakterize edildi. Örneğin, saygın bir vatandaş olarak 1921’de Berlin’de yaşayan Talat Paşa. Daha sonra ailesi soykırımın kurbanı olan Ermeni vatansever öğrenci Salomon Teilirian tarafından vuruldu.

Şimdi Alman emperyalizmi faşist Türkiye devlet ile çıkar politikalarını sürdürüyor ve Almanya’daki Süryani devrimcileri kriminalize ediyor ve zulmediyor.

Süryani devrimciler – halk hareketinden dokuz aktivist, Süryani halkı için yaptıkları faaliyetler nedeniyle Bavyera eyaletinde ki mahkemede yargılanıyorlar.

Duruşmada baş sanık olarak Sami Grigo Baydar. 28 yaşındaki Antakya’daki Suriye Ortodoks Kilisesi’nde bir ilahiyatçıdır. Solcu bir siyasi bir faaliyetçi olarak Türkiye’deki Süryanilerin hakları için kampanya yürütüyor. Karlsruhe’deki Başsavcı da Baydar’a karşı bir soruşturma başlattı. Ceza Kanunu’nun 129b maddesine’ne göre, ilahiyatçı “yurt dışında bir suç ve terör örgütü kurmak” ile suçlanmaktadır.

Avrupa Süryani Halk Meclisi, Türkiye’nin faşist devleti ile bu Alman emperyalist çıkar politikasının kurbanı olan Anadolu, Mezopotamya ve Orta doğu halkları için bir hesap verebilirlik ve Süryani devrimciler üyelerine karşı yargılamanın sona erdirilmesi çağrısında bulunuyor.

Ancak emperyalizmin üstünlüğü dünya çapında kırıldığında ve nihayetinde sermaye diktatörlüğü ortadan kalktığında, bu soykırım ve katliamların kurbanları için adalet sağlanabilecektir. Azınlıklar sorununa çözüm, bir sosyalist halk devrim için anti-emperyalist ve anti-oligarşik bir mücadeledir.

-Avrupa Süryani Halk Meclisleri-