İran Halkının Ayaklanmasıyla Dayanışma

İran ve Rojhilat (Doğu Kürdistan)’ın birçok kentlerinde yoksulluğa, yiyiciliğe, dışlanmaya ve baskıcı/ezici siyasete karşı bir ayaklanma, bir Serhildan gerçekleşti. 1988, 1999 ve 2009 protestolarından sonra insanlar ilk kez böylesi bir çapta eylemler için sokağa çıktılar ve dini önder Ali Kamenei’ye karşı radikal sloganlar haykırdılar. Yüzbinlerce insan ekonomik taleplerin yanında siyasi özgürlük talebiyle caddeleri doldurdular ve Ortadoğu’daki yiyici ve çürümüş hükümetlerin sürekli olarak hiçbir geleceğinin olmadığını bir kez daha gösterdiler.

Bu Molla rejimi ülkede baskıcı ve kapitalist bir sömürü düzeni gerçekleştirdi ve bu bölgede yayılmacı ve saldırgan bir politikayı uyguladı. Onların kadın ve yaşam haklarının baskılanmasından özellikle kadınlar mustariptir. Bu rejim, dini nutuklar ve propaganda ile ulusal birliği meşru kılmaya çalışmasına rağmen, kitlelerin gözünde günbegün kendisinin inanırlığını daha fazla kaybetmektedir. Ve bu kez İran devleti, bu halk ayaklanmasının ABD emperyalizmi ile sahip olduğu çelişkilerle bağıntılı olduğunu öne sürerek insanların meşru taleplerini görmezden geldi.

Başûr (Güney) Kürdistanlı insanlar ancak son haftalarda kendilerinin yiyiciliğe, yoksulluğa ve dejenere, çürümüş oligarşik hükümete karşı talepleriyle ve örgütlü eylemleriyle birlikte, önce Barzani’ye karşı ve sonra iktidara katılmış olan tüm diğer partilere karşı günlerce sokakları terk etmediler. Ve şimdi Doğu Kürdistan (Rojhilat) Kermanşah’dan Mahabad’a kadar gerici ve sömürgeci kokuşmuş Molla rejimine direniyor.

Şimdi yeniden sönen bu kıvılcım, tüm gaddarca devlet şiddetine rağmen, özellikle kadınların çatışmaların en ön cephesinde öne çıktığını kanıtlamıştır. Onların, Kürdistan’da yüksekokul öğrencileri ve devrimci hareketlere katılmalarıyla birlikte ülkenin her yerinde grevler ve protestolar yayılmıştır. İran’daki protesto hareketinin yeni kalitesi ona işçi mücadelelerinin damga vurmasıdır.

İnsanların özgürlük, bağımsızlık ve sosyal adalet uğruna mücadelesini gerici oportünistlere devretmemek için, İran’ın devrimcileri, bölgenin halkları ve dünyanın tüm devrimcileri çıkış noktası alınarak ayaklanma, Serhildan desteklenmeli ve yan yana durularak hırsızlılara ve diktatörlere karşı mücadele yükseltilmelidir.

Komünistler, devrimciler, ilericiler ve tutarlı antiemperyalistler olarak İran’da ayaklanmayı ve Rojhilat’taki serhildanı destekliyoruz.

Bizler işçilerin bayrağını kapitalist sömürüye karşı, kadının pederşahiliğe karşı mücadeleyle kurtuluşu için, sömürgeciliğe karşı ulusal eşitlik ve bağımsızlık için yükseklerde tutmayı sürdüreceğiz!